Ik heb mijn best gedaan om mijn kinderen op te voeden met aandacht voor emancipatie en het belang van gelijkheid. Ik denk dat dit best aardig is gelukt. Nu ze twintigers zijn, merk ik dat ze oog hebben voor gelijke behandeling en weten dat dit helaas nog geen vanzelfsprekendheid is.
Zo wees mijn dochter me op een prachtige tentoonstelling in het Leidse museum Boerhaave met de titel ‘Ongezien’. Die gaat over hoe de medische wetenschap eeuwenlang het mannelijke lichaam als norm stelde. Het gevolg? Een wereld waarin pijnklachten van vrouwen systematisch worden onderschat, aandoeningen bij hen later worden herkend en behandelingen nog altijd niet op hun lichamen zijn afgestemd.
In ons vakblad De Doktersassistent besteden we ook aandacht aan dit onderwerp. En terecht, want het vrouwenlichaam is anders dan dat van een man. Vrouwen vertonen andere symptomen bij bijvoorbeeld hart- en vaatziekten. Als we daar geen oog voor hebben, zien we ernstige klachten simpelweg over het hoofd.
Ook in ons werk zijn we nog steeds bezig met een inhaalslag. Ik herinner me nog goed dat het in de cao verplicht werd om een aparte, fatsoenlijke ruimte te regelen voor kolvende moeders. Niet meer dat kleine kopieerhok met slechte ventilatie — maar een veilige ruimte waarin je je even kunt terugtrekken. Wat een verschil!
Gelukkig bleef het daar niet bij. Ook een ander taboeonderwerp krijgt steeds meer aandacht op de werkvloer: de overgang. Een onderwerp dat alle vrouwen raakt, maar waar lang over werd gezwegen. Terwijl het toch heel veel impact heeft op je functioneren. Ik weet nog goed dat ik als eind-veertiger voor het eerst werd overvallen door een opvlieger tijdens een vergadering. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en ik schaamde me dood. Waarom eigenlijk?, vraag ik me nu af.
Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat jij als doktersassistent hier ook mee te maken hebt. Niet alleen als vrouw maar vooral als zorgprofessional. Jij kunt bijdragen aan het doorbreken van deze medische ongelijkheid. Jij kunt het verschil maken door taboeonderwerpen bespreekbaar te maken. Of het nu gaat om hartklachten bij vrouwen, overgangsklachten of gelijke behandeling in het zorgsysteem: het begint met erkenning en gesprek.
Dus laten we dat gesprek vooral blijven voeren. Op de werkvloer, in het vakblad, met collega’s en met patiënten. Want medische gelijkheid is nog steeds niet vanzelfsprekend. Maar met jullie kennis, aandacht en inzet kunnen we die ongelijkheid stukje bij beetje verminderen.
Linde
Reageren? Mail naar linde.gonggrijp@nvda.nl